Zapłata wynagrodzenia dla dalszego podwykonawcy stanowi koszt podatkowy dla inwestora

W praktyce chodzi o wynagrodzenie, które inwestor wypłaca podwykonawcy za wykonane przez niego prace z tytułu umowy zawartej z generalnym wykonawcą. Zgodnie z wypracowaną przez organy podatkowe linią interpretacyjną wypłacone na rzecz podwykonawcy wynagrodzenie nie może stanowić KUP dla inwestora.

Jednakże NSA wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2022 r. sygn. akt II FSK 1885/19 utrzymał w mocy wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie i tym samym potwierdził, ze zapłata wynagrodzenia dla dalszego podwykonawcy stanowi koszt podatkowy dla inwestora.

Powyższa sprawa dotyczyła polskiej Spółki realizującej inwestycje budowlane. W ramach realizowanych inwestycji Spółka zatrudnia wykonawców, którzy są odpowiedzialni za realizację prac budowlanych objętych daną inwestycją. Ci z kolei podzlecają wykonanie całości lub części swoich prac dalszym podwykonawcom. Z uwagi na to, że w ramach realizowanej inwestycji Spółka ponosi solidarną odpowiedzialność także w stosunku do dalszych podwykonawców zdarza się, że Spółka wypłaca takim podwykonawcom wynagrodzenie za wykonane przez nich prace, mimo, że do wypłaty zobowiązany był wykonawca. Zdaniem Spółki wypłata tego wynagrodzenia stanowi dla niej KUP. Odrębnego zdania był jednak Dyrektor KIS, który w interpretacji indywidualnej z 2 marca 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-3.4010.5.2018.1.PS stwierdził, że uregulowanie należności dalszego podwykonawcy nie może stanowić dla Spółki KUP. Argumentując swoje stanowisko Dyrektor KIS wskazał, że:

• po pierwsze, Spółkę z dalszym podwykonawcą nie łączy żadna umowa, a kwoty, które Spółka planuje zaliczyć do KUP, wynikałyby z faktur wystawianych przez dalszego podwykonawcę na rzecz wykonawcy;
• po drugie, zaliczenie powyższego wynagrodzenia do KUP spowodowałoby dwukrotne obciążenie budżetu państwa tymi samymi kosztami za te same roboty rozpoznanymi u tego samego podatnika.

Przytoczoną argumentacje zakwestionował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. WSA podkreślił, że obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz dalszego podwykonawcy wynika wprost z ustawy. Tym samym zapłata takiego wynagrodzenia nie jest zależna od woli spółki, co więcej -obowiązek taki istnieje pomimo nawet w przypadku, gdy wcześniej już zostały przekazane generalnemu wykonawcy środki na zapłatę wynagrodzenia dla podwykonawcy. Zdaniem WSA, zapłata wynagrodzenia dalszemu podwykonawcy jest działaniem racjonalnym oraz zapewnia zabezpieczenie źródła przychodów wypłacającego. WSA podkreślił, iż pod względem prawnym wydatek taki nie różni się niczym od innych kosztów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i na równi z innymi wydatkami mieści się w pojęciu kosztów, a tym samym nie może być traktowany odrębnie od całokształtu prowadzonej przez spółkę działalności.

Wyrok NSA stanowi istotną wskazówkę zarówno dla podatników jak i dla organów podatkowych odnośnie do możliwości zaliczania do KUP inwestora wydatków poniesionych na zapłatę wynagrodzenia na rzecz podwykonawcy. Mamy nadzieję, że będzie on skutkować zmianą dotychczas wypracowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych.